Władysław I Herman (ur. ok. 1043, zm. 4 czerwca 1102) – książę z dynastii Piastów, władca Polski w latach 1079-1102. Młodszy syn Kazimierza I Odnowiciela i jego żony Marii Dobroniegi.
Władzę objął po wygnaniu brata, Bolesława Szczodrego. Zmienił kierunek polskiej polityki: zawarł sojusz z Czechami i wznowił uległość wobec cesarstwa, wyrażoną odrzuceniem starań o koronę królewską. Dążył, wraz z wojewodą Sieciechem, do wzmocnienia autorytetu monarchy. Wkrótce jednak w ręce palatyna przeszła faktyczna władza w państwie. Wobec sprzeciwu możnych, wrogo nastawionych do wszechwładzy Sieciecha, został zmuszony do jego oddalenia i podziału państwa między synów: Zbigniewa (otrzymał Wielkopolskę, Kujawy, ziemie sieradzką i łęczycką) i Bolesława (przypadły mu w udziale Śląsk i Małopolska) w 1097 roku. Herman do śmierci (1102) zachował jedynie Mazowsze i władzę zwierzchnią.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz